درمان سرطان پروستات

سرطان پروستات یکی از بزرگترین چالش های سلامتی در جهان است. اما خوشبختانه، روش های درمانی برای این بیماری روز به روز در حال بهبود و توسعه می باشند. پزشکان معالج سرطان پروستات، برای درمان از روش‌های بسیاری استفاده می کنند. پزشکان با کمک بیمار، برنامه درمانی که باعث افزایش بقا، کنترل عوارض جانبی و حفظ عملکرد پروستات می شود را تجویز می کند. در این مقاله به بررسی روش های موثر و نوآورانه درمان سرطان پروستات خواهیم پرداخت.

روش های موثر درمان سرطان پروستات

انتخاب مناسب ترین روش درمانی برای سرطان پروستات موضعی یا پیشرفته به طور کلی بر اساس سن، مرحله و درجه سرطان، سلامت عمومی بیمار، ارزیابی خطرات و مزایای هر گزینه درمانی انجام می شود.

ارائه دهندگان خدمات درمانی تعیین سرطان پروستات موضعی یا پیشرفته از نظر "گروه های پرخطر" را قبل از شروع هر گونه درمانی برای بیمار بررسی می کنند. 3 گروه پر خطر کلی بر اساس تست PSA، تست DRE و بیوپسی وجود دارد که می‌توان برای شخصی‌سازی بهتر درمان برای هر بیمار، هر سرطان را در این سه گروه تقسیم کرد.

1. نظارت فعال چیست؟

مفهوم نظارت فعال به طور فزاینده ای به عنوان روش درمانی مناسبی برای افرادی که تصمیم دارند تحت درمان رادیکال فوری سرطان پروستات (جراحی یا پرتودرمانی) قرار نگیرند، می باشد.

نظارت فعال به این معنی است که سرطان کم خطر پروستات، آسیب رسان نیست و باعث کاهش بقا نمی شود. بیش از 30 درصد از افراد مبتلا به سرطان پروستات، دارای توموری هستند که بسیار کند رشد می کند و به اصطلاح "تنبل" است که نظارت فعال گزینه مناسب تری نسبت به درمان فوری موضعی با جراحی یا پرتودرمانی است. از بین 10 سرطان شایع، سرطان پروستات تنها سرطانی است که در آن تعداد زیادی از بیماران دارای تومور با رشد آهسته ای هستند که نیاز به درمان فوری تهاجمی ندارد.

نظارت فعال "بدون درمان" نیست، بلکه نوعی استراتژی برای درمان سرطان پروستات است، فقط در صورت نیاز و تنها زمانی که سرطان نیاز به درمان داشته باشد درمان انجام می شود. (برخی این روش را راهی برای تعویق درمان می دانند.)

تشخیص سرطان پروستات ممکن است غیر قابل باور باشد، اما بهترین راه این است که منتظر بمانید. اما مطالعات نشان می دهد که افراد مبتلا به سرطان پروستات کم خطر که به مدت 10 تا 15 سال پس از تشخیص تحت مراقبت فعال بوده اند، میزان عود بیماری یا مرگ ناشی از سرطان پروستات در آنها بسیار پایین است. در واقع، بررسی های جانز هاپکینز روی افرادی که تحت نظارت فعال قرار دارند نشان داد که 15 سال بعد، تنها کمتر از 1٪ از مردان به بیماری متاستاتیک مبتلا شدند. این نتیجه گیری اهمیت زیادی دارد زیرا درمان های مورد استفاده برای سرطان پروستات لوکال (موضعی) - جراحی و پرتودرمانی – دارای عوارض جانبی هستند که می تواند کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

نکته این نتایج موفقیت آمیز این است که پیشرفت علائم باید تحت نظر باشد. آزمایش خون PSA و معاینه لمسی پروستات (DRE) معمولاً یک یا دو بار در سال توسط اورولوژیست تجویز می شود و هر 1 تا 5 سال یک بار بیوپسی پروستات تکرار می شود. اگر شواهد نشان دهند که سرطان در حال پیشرفت است، ممکن است نیاز به شروع درمان سرطان پروستات باشد.

چه افرادی باید از نظارت فعال استفاده کنند؟

برخی از ویژگی هایی که برای استفاده از این روش نیاز است عبارت است از: افرادی که در گروه درجه 1 قرار دارند یا گلیسون 6 دارند، سطح PSA آنها کمتر از 10 است، سرطان تنها در پروستات وجود دارد و یا سرطانی که حجم آن با انجام بیوپسی کاهش یافته است.

افراد دارای شرایط برای روش نظارت فعال، باید سرطان پروستات آنها کم خطر باشد.

آیا سن بر استفاده از روش نظارت فعال موثر است؟

افراد جوان‌تر مدت زمان بیشتری باید با سرطان خود زندگی کنند و در نتیجه احتمال پیشرفت سرطان در آنها بیشتر است. با این حال، افراد جوان‌تری که به نظر می رسد مبتلا به سرطان تهاجمی هستند می توانند مدت زمان بیشتری را تحت نظارت فعال سپری کنند.

افراد جوان بیشتر احتمال آسیب دیدگی دارند زیرا این افراد اغلب عملکرد نعوظ و ادراری بهتری نسبت به افراد مسن دارند.

همچنین استفاده از روش نظارت فعال ممکن است برای افرادی که در حال حاضر با دیگر اختلالات یا بیماری های جدی دست و پنجه نرم می کنند - مانند بیماری قلبی بدخیم، فشار خون بالا، یا دیابت کنترل نشده مناسب تر باشد. ممکن است پزشک برای بیماری که به عوارض دیگری نیز مبتلا است، انجام آزمایش ها و درمان های تهاجمی را مضر تشخیص دهد.

برنامه درمانی برای این افراد، به کنترل علائمی که در نتیجه پیشرفت بیماری رخ می دهد، کمک می کند.

همچنین برخی از بیماران با ریسک متوسط ​​مطلوب، می توانند از روش نظارت فعال استفاده کنند.

برخی از پزشکان همچنین آزمایش‌های ژنتیکی را تجویز می کنند که می توانند در تعیین اینکه آیا بیمار دارای شرایط استفاده از درمان نظارت فعال هست یا خیر مفید باشند. محققان در تلاش‌اند تا بهترین راه ها را برای استفاده از این آزمایش ها معرفی کنند.

نظارت فعال برای افرادی می تواند مناسب باشد که در صورت تهاجمی شدن سرطان، بقای آنها به میزان کافی طولانی باشد تا بتوان از روش های درمانی دیگری برای آنها استفاده کرد. برای افراد مسن‌تر که امید به زندگی محدودی دارند، انتظار همراه با مراقبت می تواند مناسب‌تر باشد. انتظار همراه با مراقبت، روش درمانی محافظه کارانه تری بدون قصد درمان است که در آن هدف از درمان سرطان پروستات صرفاً کنترل علائم به محض ظهور آنها است.

برای آشنایی بیشتر با "نظارت فعال در سرطان پروستات" میتوانید، از بخش مقالات علمی سرطان پروستات ایران استفاده کنید.

2. جراحی سرطان پروستات

یکی از روش های موثر و قطعی درمان، جراحی سرطان پروستات است. در این روش، پروستات کاملاً یا جزئی از بدن برداشته می شود تا سرطان کاملاً از بین برود. این روش ممکن است به همراه جراحی لنفادنوپاتی همراه باشد تا پیشگیری از گسترش سرطان پروستات به جریان لنفاوی انجام شود.

پروستاتکتومی رادیکال

برداشتن کل غده پروستات از طریق جراحی، که به عنوان پروستاتکتومی رادیکال شناخته می شود، یک گزینه درمانی رایج برای افرادی است که سرطان آنها گسترش نیافته است. برای افراد مبتلا به بیماری پیشرفته یا عود کننده، ممکن است روش های دیگر جراحی مانند برداشتن غدد لنفاوی، که نقاط اولیه گسترش برای گسترش سرطان پروستات هستند، انتخاب شوند.

پروستاتکتومی رادیکال باز روشی کلاسیک برای برداشتن پروستات با جراحی است. در این روش جراح برشی را در قسمت تحتانی شکم به منظور برداشتن پروستات ایجاد می کند. پروستات همچنین ممکن است از طریق پرینه (ناحیه بین کیسه بیضه و مقعد نیز برداشته شود) البته این روش غیر معمول است.

در 10 سال گذشته، پروستاتکتومی رادیکال لاپاراسکوپی (با کمک رباتیک) گسترش بسیاری داشته است. این روش مستلزم ایجاد برش های کوچک در شکم است. سپس بازوهای ربات جراحی در برش ها قرار می گیرند. با یک رابط رباتیک، جراح بازوهای ربات را که به نوبه خود دوربین ها و ابزار جراحی را کنترل می کند، بررسی می کند. برخی از مطالعات نشان می‌دهند که درمان سرطان پروستات با روباتیک دوره نقاهت کوتاه‌تری در مقایسه با پروستاتکتومی باز دارد.

چه جراحی باز انجام شود یا لاپاراسکوپی، این یک عمل بزرگ است و دوران نقاهت طولانی دارد. پس از 1 تا 2 شب اقامت در بیمارستان، بیماران معمولاً با نوعی کاتتر به خانه می روند تا در تخلیه ادرار به مدت 7 تا 14 روز به آنها کمک کند. در هفته‌های اولیه تا ماه‌های بعد از جراحی، ممکن است بی‌اختیاری ادرار یا نشت ادرار ایجاد شود و بیماران باید از پوشک و یا پد بزرگسالان استفاده کنند. این عارضه به طور کلی در طول سال اول پس از جراحی بهبود می یابد. انجام ورزش‌های سبک، وزنه‌برداری، گلف و بسیاری از فعالیت‌های بدنی تقریباً تا ۲ ماه پس از جراحی ممنوع است، زیرا عضلات شکم و مجرای ادرار پس از جراحی درحال بهبود هستند. فیزیوتراپی، از جمله تمرینات کگل، می تواند عضلات کف لگن را تقویت کند و به برخی از بیمارانی که بی اختیاری مداوم دارند کمک کند. با اورولوژیست خود درمورد نحوه افزایش توان بدنی خود با پیمودن مسافت های بیشتر در طول دوره بهبودی صحبت کنید.

بر اساس گزارش های آسیب شناسی پس از جراحی، 2 روش درمانی دیگر ممکن است همراه با جراحی انجام شود:

• پرتودرمانی، برای برخی از افراد مبتلا به سرطان پروستات بدخیم که سرطان آنها از راه کپسول پروستات (لایه بافت همبند اطراف پروستات) نفوذ کرده و یا پس از جراحی برخی از بافت های محل جراحی شده دارای سلول های سرطانی است، تجویز می شود. تحقیقات نشان داده است که اگر پس از جراحی، پرتودرمانی انجام شود، میزان عود سرطان در افرادی که به عارضه T3 مبتلا هستند و یا بافت های حاشیه‌ای در آنها نیز دچار سرطان شده است، تقریباً 50 درصد کاهش می یابد. باید با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای انجام پرتودرمانی صحبت کنید. 

استراتژی دیگر، استفاده از پرتودرمانی، تنها در صورت افزایش سطح PSA است. این روش به عنوان روش پرتودرمانی کمکی شناخته می شود. آزمایش‌های ژنومیک (مانند Decipher، ژنوم DX) وجود دارند که می توانند به بیمار و پزشک در تصمیم گیری برای استفاده از روش پرتودرمانی کمکی در مقابل منتظر ماندن برای افزایش PSA کمک کند.

• هورمون تراپی، می تواند برای افرادی که در زمان جراحی، سرطان در غدد لنفاوی نیز مشاهده شده است، تجویز شود. نشان داده شده است که در این افراد، انجام هورمون درمانی پس از عمل جراحی باعث افزایش بقا شده است. با این حال، برخی از آزمایش‌های بالینی، نتیجه خوب قابل توجهی برای استفاده از هورمون درمانی پیش از انجام جراحی نشان نداده اند.

برای آشنایی با "جراحی، درمان قطعی سرطان پروستات" میتوانید، از بخش مقالات علمی سرطان پروستات ایران استفاده کنید.

3. انجام پرتودرمانی برای سرطان پروستات

پرتو درمانی نیز یکی از روش های موثر درمان سرطان پروستات است. در این روش، از اشعه های با انرژی بالا استفاده می شود تا سلول های سرطانی در پروستات تخریب شوند. این روش می تواند به صورت داخلی یا خارجی انجام شود. در پرتو درمانی داخلی، منابع اشعه درون پروستات قرار داده می شوند، در حالی که در پرتو درمانی خارجی، اشعه ها به پروستات از خارج اعمال می شوند.

پرتودرمانی چیست؟

پرتودرمانی روشی استراتژیک برای استفاده از پرتوهای یونیزان یا فوتون ها برای از بین بردن سلول های سرطانی است. پرتودرمانی باعث آسیب به DNA سلول های سرطانی (نقشه ژنتیکی سلول سرطانی) می شود. سلول های هدف بدون رشد یا تکثیر می میرند. پرتودرمانی، مانند جراحی، در از بین بردن سرطان پروستات لوکال (موضعی) یا پیشرفته بسیار مؤثر است و پاسخ به درمان آن مانند جراحی است.

همانطور که مهارت جراحی می تواند نقش مهمی در تعیین نتایج حاصل از پروستاتکتومی داشته باشد، مهارت فنی انکولوژیست پرتودرمانی نیز می تواند نقش مهمی در نتایج پرتو درمانی ایفا کند. هنگام انتخاب انکولوژیست پرتودرمانی، به دنبال پزشکی باشید که تجربه زیادی در این مورد داشته باشد و بتواند به شما در انتخاب بهترین روش درمانی کمک کند.

پرتو درمانی خارجی (EBRT)

EBRT رایج ترین نوع پرتودرمانی است. در EBRT، سی تی اسکن و MRI برای تصویربرداری از محل قرارگیری سلول های تومور استفاده می شود و رادیوگرافی آن نواحی را هدف قرار می دهد. انجام اسکن "مپینگ" به انکولوژیست کمک می کند تا آناتومی دقیق پروستات، رکتوم و مثانه را تعیین کند تا دزیمتریست های پرتودرمانی و فیزیکدانان بتوانند با سیستم های پیچیده درمانی، جزئیات درمانی شخصی سازی شده برای بیمار را ارائه دهند.

این اطلاعات عبارت‌اند از:

• مقدار دقیق اشعه
• محل تمرکز و تعداد دفعات آن

انواع مختلفی از EBRT وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند.

از آنجایی که پرتودرمانی روش غیرتهاجمی است (برخلاف جراحی)، هیچ دوره نقاهت یا بهبودی وجود ندارد. بیمار می تواند در هر روز پس از درمان سرطان پروستات و در ماه های بعد فعالیت بدنی داشته باشد. افزایش خفیف دفعات ادرار یا حرکات روده در طول هفته های درمان عادی است. این علائم معمولاً بین 2 تا 4 هفته پس از پایان دوره درمان شروع به بهبود می کنند. بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که اگرچه جراحی منجر به از دست دادن فوری عملکرد نعوظ و به دنبال آن یک دوره نقاهت نسبی می‌شود، اما پرتودرمانی در مردانی که پیش از درمان اختلالی در عملکرد نعوظ نداشته اند، در طول زمان منجر به کاهش کندتر عملکرد نعوظ در آنها می‌شود.

مدت زمان درمان EBRT

3 دوره متداول درمان سرطان پروستات یا برخی درمان‌ها وجود دارد که در EBRT از آنها استفاده می شود:

• دوره معمول: طی دهه‌ها، پرتودرمانی هر روز (شنبه تا چهارشنبه) برای مجموع 35-45 بار انجام می شد.
• هیپوفرکشن متوسط: اخیراً، آزمایش‌های بالینی نشان داده‌اند که حداقل انجام 20 بار در 4 هفته می‌تواند پاسخ به درمان و عوارض جانبی یکسانی با انجام پرتودرمانی‌های معمولی در طی 8 تا 9 هفته داشته باشند. در هیپوفرکشناسیون، دوزهای تجویزی در هر روز بیشتر از سطح دوز معمولی است.
• هیپوفرکشن شدید: همچنین به عنوان پرتودرمانی بدن استریوتاکتیک (SBRT) شناخته می شود، این نوع درمان تنها در 5 جلسه ارائه می شود. دوزهای تجویزی در این درمان، حتی از درمان هیپوفرکشن نیز بیشتر است. این روش درمانی به سرعت در حال ترویج است زیرا عوارض جانبی کمتر و پاسخ به درمان برابر دارد و به راحتی گسترش می یابد. با این حال، همه مراکز درمانی، از این روش استفاده نمی کنند و همچنین همه بیماران شرایط انجام این روش را ندارند، بنابراین حتما باید در این مورد با پزشک مشورت شود. هنوز این نوع پرتودرمانی به طور مستقیم با پرتودرمانی استاندارد مقایسه نشده است تا بدانیم آیا به همان اندازه اثربخشی دارد یا خیر.

براکی تراپی

براکی تراپی شامل قرار دادن "دانه" یا کاتترهای موقت پرتودرمانی در داخل پروستات است که در فاصله بسیار کوتاهی از خود اشعه ساطع می کنند.

این روش، نوعی پرتودرمانی داخلی است تا پرتودرمانی خارجی. هنگامی که بیهوش هستید، دانه های رادیواکتیو (LDR یا دوز پایین) یا کاتترها (HDR یا دوز بالا) را به طور مستقیم به پروستات وارد می کنند. معمولاً با توجه به روش مورد استفاده، درمان سرطان پروستات در طی 1 تا 4 جلسه انجام می شود. دانه ها به صورت دائمی در پروستات قرار می گیرند، در حالی که کاتترها فقط به طور موقت در داخل پروستات قرار می گیرند و پس از انجام درمان خارج می شوند. براکی تراپی LDR سرطان را در طی ماه‌ها از بین می‌برد زیرا دانه‌ها تشعشعات خود را به نواحی اطراف می‌تابند و در نتیجه سلول‌های سرطانی پروستات را از بین می‌برند. تا پایان سال، مواد رادیواکتیو تجزیه می‌شوند و دانه‌هایی که باقی می‌مانند بی‌ضرر هستند.

معمولاً از براکی تراپی به تنهایی فقط برای بیمارانی که با خطر کمتر و یا متوسط ​رو به رو هستند ​استفاده می شود. این روش، معمولاً با نوعی پرتودرمانی خارجی و اغلب هورمون درمانی برای بیمارانی که با ریسک بیشتری مواجه هستند، ترکیب می شود. پاسخ دهی به درمان در روش براکی تراپی، مانند جراحی، به مهارت پزشک بستگی دارد. از پزشک خود برای پیدا کردن تیم انکولوژی پرتودرمانی با تجربه برای انجام براکی تراپی کمک بگیرید.

در حال حاضر، در مقایسه با پرتودرمانی خارجی، کمتر از براکی تراپی استفاده می شود، اما برخی از بیماران ترجیح می دهند از این روش استفاده کنند زیرا که نیازی به مراجعه روزانه به مرکز درمانی ندارد. عوارض جانبی این روش می تواند شامل اختلال نعوظ، تکرر ادرار و انسداد و آسیب رکتوم باشد. بیمارانی که پروستات بزرگ دارند یا بیمارانی که مشکلات ادراری زیادی دارند معمولا کمتر تحت درمان با این روش قرار می گیرند.

علاوه بر این، بیماران باید با پزشک در مورد محدودیت های نگه داشتن کودک روی پاهای خود در زمان پس از پس از عمل نیز صحبت کنند.

4. انجام شیمی درمانی برای سرطان پروستات

تصمیم گیری در مورد زمان شروع شیمی درمانی دشوار است و بر اساس چندین عامل بسیار شخصی این تصمیم گرفته می شود. این عوامل شامل موارد زیر است:

• از چه گزینه های درمانی یا آزمایش های بالینی دیگری می توان استفاده کرد؟
• تحمل پذیری درمورد شیمی درمانی چه قدر است؟
• بیمار سابقه چه درمان های دیگری را دارد؟
• آیا پیش از انجام شیمی درمانی برای بهبود سریع درد به انجام پرتو درمانی نیاز است؟

در اغلب موارد، از شیمی درمانی پیش از شروع درد با هدف پیشگیری از گسترش بیشتر سرطان پروستات به سایر نقاط انجام می شود. در مورد استفاده از شیمی درمانی با انکولوژیست خود مشورت کنید و علیرغم ذهنیت نامناسبی که در مورد شیمی درمانی دارید، سعی کنید در این مورد ذهن خود را باز نگه دارید. مصرف دوستاکسل می تواند باعث افزایش بقا، کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی شود، اما در درمان سرطان پروستات نقشی ندارد. به همین دلیل، آزمایش‌های بالینی درمورد ترکیبات دوستاکسل و دیگر درمان‌های امیدوارکننده برای محققان از اولویت بالایی برخوردار هستند.

بسیاری از افراد مبتلا به این سرطان، پس از شروع شیمی درمانی، متوجه بهبود علائم خود می شوند. برای مثال، درد در افرادی که مصرف دوستاکسل را شروع می‌کنند، معمولا کاهش می‌یابد و کیفیت زندگی برای افرادی که دارای علائم مرتبط با سرطان هستند، در مقایسه با افرادی که تحت شیمی‌درمانی قرار ندارند، عموماً بهتر است.

شیمی درمانی تاکسان

شیمی درمانی تاکسان، که با پردنیزون انجام می شود، در حال حاضر درمان استاندارد برای افرادی است که مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک بوده و با وجود هورمون درمانی، سرطان آنها گسترش یافته و در حال پیشرفت است. عوامل موثر در شیمی درمانی تاکسان تایید شده برای درمان سرطان پیشرفته پروستات شامل دوستاکسل و کابازیتاکسل است.

همچنین انجام شیمی درمانی تاکسان در افزایش بقا برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک که در زمان شروع هورمون تراپی بدن آنها درگیری بسیار زیادی با سرطان داشته، موثر است.

شیمی درمانی پلاتین

عوامل شیمی درمانی مبتنی بر پلاتین شامل کربوپلاتین (پاراپلاتین)  سیس پلاتین (پلاتینول) و اگزالیپلاتین (الوگزاتین) برای درمان انواع مختلف سرطان ها استفاده می شود. شیمی درمانی پلاتین برای درمان سرطان پروستات مورد تایید FDA نیست. با این حال، گاهی اوقات در بیماران سرطان پروستات بسیار پیشرفته که تمام گزینه‌های درمانی دیگر بدون نتیجه بوده یا در بیمارانی که به نوع نادری از سرطان پروستات مبتلا هستند، استفاده می‌شود. بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته که انجام درمان استاندارد برای آنها اثربخشی ندارد، می توانند با پزشک خود در مورد وجود شرایط انجام روش شیمی درمانی پلاتین صحبت کنند.

5. انجام هورمون تراپی برای درمان سرطان پروستات

داروهای هورمونی معمولاً برای کنترل سطح هورمون های مرتبط با رشد سرطان استفاده می شوند.

هورمون درمانی

از آنجایی که تستوسترون به عنوان سوخت اصلی برای رشد سلول های سرطان پروستات عمل می کند، در نتیجه در درمان سرطان پروستات، این هورمون مورد هدف قرار می گیرد. هورمون درمانی (که به آن درمان محرومیت از آندروژن یا ADT نیز گفته می شود) بخشی از درمان استاندارد برای سرطان بدخیم و متاستاتیک پروستات است. ADT برای جلوگیری از تولید تستوسترون و یا پیشگیری از اثر مستقیم آن بر روی سلول های سرطانی پروستات طراحی شده است. اگرچه هورمون درمانی در کنترل رشد سرطان پروستات موثر است، اما با این حال از دست دادن تستوسترون تقریباً در همه افراد با عوارض جانبی همراه است. این عوارض جانبی می تواند شامل گرگرفتگی و کاهش تراکم استخوان تا نوسانات خلقی، افزایش وزن و اختلال نعوظ باشد. زمان شروع هورمون درمانی پس از شروع افزایش PSA یک تصمیم فردی است و باید با پزشک در میان گذاشته شود.

برای فردی که هورمون تراپی را شروع می‌کند، معمولاً ویزیت‌های پزشکی شامل تزریق‌های مرتبط با هورمون‌درمانی (که تستوسترون بدن را کاهش می‌دهد)، همراه با انجام PSA و دیگر آزمایش های پزشکی مانند بررسی سطح تستوسترون و آزمایش‌های عملکرد کبد و کلیه است.

اکثر سلول های سرطانی پروستات به محض اینکه از تستوسترون محروم می شوند، می میرند یا رشدشان متوقف می شود. با این حال، در بسیاری از افراد، برخی از سلول ها توانایی رشد در محیط کم تستوسترون ایجاد شده توسط هورمون درمانی را به دست می آورند. از آنجایی که این سلول های سرطان پروستات مقاوم به هورمون درمانی به رشد خود ادامه می دهند، هورمون تراپی در طول زمان تاثیر کمتری بر رشد تومور دارد. به این حالت سرطان پروستات مقاوم (CRPC) گفته می شود. علیرغم این مشکل احتمالی، ADT همچنان یک گام مهم در روند مدیریت بیماری پیشرفته است و احتمالاً بخشی از روند درمانی هر فردی است که در مرحله‌ای از مبارزه با سرطان عود کننده یا بدخیم پروستات دچار عارضه متاستاتیک می شود.

دیگر موارد استفاده از هورمون تراپی

اگرچه ADT همیشه نقش مهمی در درمان افراد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک پیشرفته داشته است، اما معمولا این روش همراه با پرتودرمانی انجام می شود زیرا مطالعات نشان داده اند که این ترکیب باعث افزایش بقا در بیماران می شود.

هورمون درمانی همراه با پرتودرمانی

هورمون درمانی اغلب همراه با پرتودرمانی برای بیماری های موضعی انجام می شود (توجه داشته باشید: همچنین برای افراد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک به تنهایی یا همراه با دیگر درمان ها استفاده می شود).

معمولاً هورمون درمانی شامل تزریقی است که تستوسترون بدن را کاهش می دهد و هر 1 تا 6 ماه، با توجه به فرمولاسیون آن تجویز می شود. در برخی موارد، این درمان به شکل مصرف روزانه قرصی تجویز می شود که مانع از رسیدن تستوسترون به سلول های سرطانی می شود. آزمایش های بالینی در بیمارانی که تحت درمان با هورمون تراپی در ترکیب با پرتودرمانی خارجی قرار گرفته اند، نشان می دهد که این روش درمانی موثر بوده است. همچنین نتایج نشان می دهند که هورمون درمانی میزان پاسخ دهی به درمان سرطان پروستات را برای افرادی که تحت پرتودرمانی قرار دارند، افزایش داده و بخشی از درمان استاندارد برای افراد مبتلا به انواع خاصی از سرطان پروستات با خطر متوسط ​​و تقریباً همه سرطان‌های پر خطر پروستات است. این دارو اغلب برای درمان سرطان پروستات با خطر متوسط ​​به مدت 4 تا 6 ماه (به نام هورمون درمانی کوتاه مدت) و برای 2 تا 3 سال در افراد مبتلا به سرطان موضعی پروستات پرخطر تجویز می شود، اگرچه برخی از پزشکان ممکن است حداقل 18 ماه مصرف این دارو را تجویز کنند.

هورمون درمانی نباید برای افراد مبتلا به سرطان پروستات کم خطر تجویز شود و این روش، یک درمان مستقل برای سرطان پروستات موضعی برای هر فرد در هر گروه پر خطر نیست.

6. استفاده از ایمونوتراپی برای درمان سرطان پروستات

سیستم ایمنی، توانایی قابل توجهی در کشتن سلول هایی که می توانند باعث آسیب شوند، مانند سلول های آلوده یا سلول های سرطانی دارد. با این حال، در اکثر بیماران مبتلا به سرطان در حال پیشرفت، پاسخ های ایمنی ضد سرطانی هرگز ایجاد نشده و یا توسط سرطان خنثی شده است. یکی از راه‌های مبارزه با سرطان، هک کردن سیستم ایمنی، آموزش مجدد سلول‌های ایمنی برای پاسخ به سلول‌های سرطانی ناکارآمد است.

ایمونوتراپی سیپولوسل-T

استفاده از سیپولوسل-T (پریونج) که واکسن سرطان پروستات مبتنی بر سلول است، توسط FDA برای افراد مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک که به هورمون درمانی مقاوم هستند تأیید شده است. این روش درمانی برای افرادی مناسب است که درد ندارند و یا درد بسیار کمی دارند، معمولا قبل از شیمی درمانی انجام می شود، اگرچه به نظر می رسد انجام این درمان سرطان پروستات در برخی از افراد حتی پس از انجام شیمی درمانی نیز موثر باشد.

فرآیند درمان شامل فیلتر کردن سلول های ایمنی بدن، تحریک آنها در آزمایشگاه برای مبارزه با سرطان پروستات و سپس تزریق مجدد آن سلول ها به صورت داخل وریدی (IV) است. این روند هر 2 هفته یکبار و در مجموع طی 3 جلسه تکرار می شود. هدف از انجام این درمان سرطان پروستات این است که سیستم ایمنی برای مبارزه با سلول های سرطانی تحریک شود. این ایمونوتراپی در کاهش PSA و درمان علائم یا جلوگیری از پیشرفت بیماری نقشی ندارد، اما نشان داده شده است که می تواند بقای بیماران را افزایش ‌دهد. مطالعات متعددی وجود دارند که سعی دارند نحوه عملکرد این درمان را به طور دقیق نشان دهند. Sipuleucel-T فقط باید در مواردی مورد استفاده قرار گیرد که بیمار دارای توموری با رشد کند است و نیازی به کوچک شدن فوری تومور نیست (که می توان این اثر را به طور موثر با استفاده از دیگر عوامل به دست آورد).

این درمان سرطان پروستات فقط در برخی از مراکز قابل انجام است و باید با پزشک خود در مورد موثر بودن آن مشورت کنید.

عوارض جانبی Sipuleucel-T معمولا فقط تا چند روز پس از تزریق سلول های تحریک شده ادامه دارد. در برخی از موارد، ممکن است عوارضی شبیه آنفولانزا همراه با تب، لرز، حالت تهوع و دردهای استخوانی/عضلانی را تجربه کنید. این علائم، معمولاً در عرض 3 روز برطرف می شود و با استامینوفن قابل درمان هستند.

پمبرولیزوماب

پمبرولیزوماب (کیترودا) نوعی "مهار کننده کنترل ایمنی" است که گروهی از ایمنی تراپی ها بوده که سیگنال های شیمیایی را که سلول های سرطانی را پوشانده و سلول های ایمنی کشنده تومور را فعال می کند، مسدود می کند. پمبرولیزوماب در سال 2017 توسط FDA برای درمان تمام تومورهای جامد، از جمله درمان سرطان پروستات، که دارای جهش در ژن های ترمیم کننده (MMR) و یا اسپینال ماسکولار آرتوپی (MSI) در تومور هستند، تایید شده است. بیمارانی که می توانند از این درمان استفاده کنند، باید در طی درمان قبلی پیشرفت کرده باشند و هیچ گزینه درمانی جایگزین موثری برای عارضه آنها وجود نداشته باشد. بنابراین، پمبرولیزوماب معمولاً پس از استفاده یا رد دیگر گزینه های درمانی مؤثر موجود (مانند سیپولوسل-T، آبیراترون، انزالوتامید، دوستاکسل، کابازیتاکسل، رادیوم-223، و دیگر موارد) در نظر گرفته می‌شود.

مطالعات نشان می دهد که تقریباً 5٪ و شاید تا 10٪ از بیماران مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک شواهدی از وجود جهش های ژنی مانند تغییر در MMR و یا MSI در تومورهای خود دارند. برخی از این جهش‌ها ممکن است ارثی و مرتبط با سندرم لینچ باشند، عارضه‌ای که افراد را مستعد ابتلا به برخی سرطان‌های خاص مانند سرطان کولورکتال می‌کند. در حال حاضر، صرف نظر از سابقه خانوادگی، کمبود MMR و MSI توسط آزمایش های ژنتیکی انجام شده بر روی بیوپسی یا مواد سازنده تومور در نتیجه انجام جراحی پروستات تعیین می شود. توجه داشته باشید که اکثر آزمایش‌های MSI برای سرطان کولون بهینه‌سازی شده‌اند و ممکن است تمام بیماران مبتلا به سرطان پروستات را که MSI دارند شناسایی نکنند. در مورد آزمایش‌های جامع MSI که می توانند انجام شوند، با پزشک خود صحبت کنید.

پمبرولیزوماب هر 3 هفته یک بار به صورت داخل وریدی تزریق می شود. شایع ترین عوارض جانبی مصرف کیترودا عبارت‌اند از: خستگی، سرفه، تنگی نفس، حالت تهوع، یبوست، خارش، راش‌های پوستی و کاهش اشتها. از آنجایی که این دارو  سیستم ایمنی بدن را اصلاح می کند، عوارض جانبی نادر اما جدی مربوط به پاسخ های ایمنی بیش فعال می تواند رخ دهد که معمولاً با قطع مصرف دارو و در برخی موارد، شروع مصرف داروهای استروئیدی برای سرکوب واکنش های ایمنی، درمان می شوند.

روش های درمانی برای سرطان پروستات لوکال یا لوکال پیشرفته

برای فردی که به سرطان پروستات لوکال یا سرطان پروستات لوکال پیشرفته مبتلا است، 5 گزینه درمانی کلی وجود دارد: نظارت فعال، جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی، هورمون تراپی و ایمونوتراپی. برای بیمارانی که به نظر می رسد سرطان آنها تهاجمی تر است، می توان از درمان ترکیبی استفاده کرد. به عنوان مثال، پرتودرمانی می تواند در کنار هورمون درمانی، جراحی همراه با پرتودرمانی و در برخی موارد همراه با هورمون درمانی انجام شود.

پرسش های متداول